Monday, September 17, 2012

SEPTEMEBER SEVENTEEN

I watched Pepito Manaloto last night. Well, it was nice. I liked the realizations at the end. :)

Pepito wanted people to see a real glimpse of his family. Ayaw niya ng scripted kaya he decided na gawing parang reality-show yung buhay niya at ng pamilya niya. So it kind of became like Keeping Up With the Kardashians, ganun yung naging peg. Cameras all over, monitoring every move. But then, unfortunate circumstances piled up.. and he realized that he could never have a "perfect" family. Because "perfect", just like beauty, is in the eye of the beholder. :)  

--

"So ganto ba yung inaasahan mong mangyayari?"
"Hindi nga, eh."
"O so papano, gusto mo pa bang ipalabas 'to?"
"Oo, oo naman."
"Ah talaga? Kasi akala ko gusto mo yung parang perfect ang family mo diba?"
"Eh lahat naman yun ang gusto, eh. Gusto maganda lang yung ipakita. Gusto yung perfect. Eh ako sana ganun din. Gusto ko rin ipakita sa mga tao na perpekto yung pamilya ko. Pero kung napansin niyo, eh, may mga sabit eh.."

Lahat kami nagkakamali, pero lahat marunong magpatawad.
Lahat kami may kanya-kanyang diperensya, pero tanggap naman namin ang isa't-isa.
Lahat sumasablay, pero lahat may natututunan.

.. At kung kaya mong pikitan yung sabit ng iba dahil mahal mo sila, eh.. para sakin yun ang perpekto. :)

No comments:

Post a Comment